قد آگاهی من کوتاه است.

در سر بیشتر ما آرزوی زیستی هوشمند رقصان است و گمان می‌کنیم همین اندازه اشتیاق کافیست تا روزی از خزانه غیب دستی فرود آید و کلید قصری بهشتی را بدهد.
اگر چنین رویایی در سر دارید. اول واژه‌ی آرزو را کالبد‌شکافی کنید. آرزو به ذات هدفیست که هرگز لمسش نمی‌کنیم و برای همیشه همچون شبحی دلربا همراهمان است.

آنچه ما نیاز داریم امید و انگیزه به میزان کافیست تا خواسته‌هایمان را طعم‌دار کنند. این دو به جان، تن و روان قوت می‌دهند تا در مسیر زندگی باقی بمانیم. اگر اینها به قاعده آماده بود تازه موسم هدف‌‌‌گذاریست. برای کسب اهداف باید خواسته‌های طعم‌دار را توی کوله‌پشتی بگذارید و راهی شوید. راستی زمان به قدر طلوع و غروب‌های ذهن و جسممان کش می‌آید. پس به تعداد، قد و عمق حالات، احساسات و هیجانات توجه کنید تا بدانید هر روز چند پومودورو اندوخته‌اید تا حسابتان دقیق باشد.